Ücret ne kadar yüksek olursa olsun....

Robert Owen 1816 yılında yazdığı bir yazısında çalışanların yüksek ücret alanlarının bile sefil bir yaşantıya sahip olduklarını belirtmekteydi.

Owen'a göre 19. yüzyılın başlarında İngiltere'de çalışanların uzun saatler boyunca çalışmak zorunda kalmaları ve çocukluk döneminde yaşadıkları mahrumiyetler nedeniyle aldıkları ücret ne olursa olsun refah içinde yaşamaları olanaklı olmamaktaydı. Çalışanların bir bölümü yüksek ücret alacak olsalar bile Owen, kültürel yoksunluk nedeniyle alınan ücretlerin  faydalı işlere harcanmasının olanaklı olmadığını belirtmekteydi. Owen, kendi fabrikasında çalışanlara düşük ücret vererek ve kültürel gelişimlerine yönelik harcamalara kaynak aktararak mutluluklarını arttırabileceğini ummaktaydı.

Robert Owen

Çalışanların ellerine geçen ücretin tek başına refah düzeyini belirlemediği sonraki yüzyıllarda da kısmen kabul gören bir görüş oldu. Çalışanların aldıkları maaşın dışında sosyal, kültürel konumlarını iyileştirmeyi yönelik harcamaların sosyal ücret olarak tanımlandığı biliniyor. 

Robert Owen 1816 yılında yazdığı bir yazısında çalışanların yüksek ücret alanlarının bile sefil bir yaşantıya sahip olduklarını belirtmekteydi.

Çalışma sürelerini sınırlamaya yönelik etkili kamu politikalarının varlığı, çalışanların refahını sağlamaya yönelik önemli bir sosyal ücretlendirme kalemini oluşturuyor. İşyerlerinde ücretsiz kreşlerin olması gibi çalışma yaşamına ilişkin düzenlemeler de çalışan refahı açısından önem taşıyor. Ayrıca barınma sorunun çözümüne yönelik olarak ucuz kamusal konut politikalarının yürütülmüş olması, nitelikli kamusal eğitim , sağlıklı beslenmeyi güvence altına alacak gıda güvencesini sağlamaya yönelik politikalar ile yaşam alanlarında ulaşılabilir parklar, rekreasyon alanlarının vs. bulunması ve sosyal ve kültürel etkinliklere ayrılacak kaynaklar da sosyal ücret kapsamında ele alınabiliyor. 

19. yüzyıla benzer şekilde günümüzde de ücretlerin az ya da çok olmasının tek başına çalışanların refahı açısından belirleyici olmadığı görülüyor. Barınma sorunu, gıda sorunu, eğitim sorunu, kültürel ve sosyal gelişimi destekleyici politikaların yokluğu durumunda tek başına ücretlere yapılacak zam oranının azlığı ya da çokluğunun, çalışanların sorunlarının çözümü ve refah düzeylerini artması açısından anlam ifade etmediği söylenebilir. 

Deniz Akgün

Kaynak:

1. Robert Owen. To the British Master Manufactoriers. (1816)